Opowieści o Ojczyźnie – recenzja

Dmitry Glukhovski powraca wraz z nowym tomem powieściowym, w którym zabiera nas do głębi mroźnego rosyjskiego serca. Przed Wami Opowieści o Ojczyźnie, czyli zbiór tytułów niekoniecznie pochwalnych.

Kolejna podróż na Wschód

Glukhovski jest rosyjskim dziennikarzem radiowym i telewizyjnym, korespondentem wojennym, a także pisarzem. Swoją sławę jako autor rozpoczął wraz z sukcesem trzytomowej serii Metro 2033. Początkowo pisząc swoją powieść w Sieci, zyskał spore grono fanów, co przełożyło się na ostateczny sukces sprzedażowy.

Młody Glukhovski na pomysł postapokaliptycznego cyklu wpadł podczas codziennej godzinnej podróży metrem do szkoły. Od tamtej pory nieustannie zmyślnie przeplata wątki rosyjskiej rzeczywistości z realizmem magicznym, tworząc kolejne bestsellery.

W swoich książkach nie stroni od krytyki rosyjskiego imperializmu, nic więc dziwnego, że w swojej ojczyźnie traktowany jest jak agent obcego wpływu. W swoim najnowszym zbiorze opowiadań, po raz kolejny snuje nam opowieść o moskiewskich absurdach, walce z systemem i z sobą samym oraz magii, która obleka wszystko jak cienka warstwa zimowego śniegu.

Opowieści o Ojczyźnie

Jeśli znacie pióro Glukhovskiego, wiecie, że nie znajdziecie tutaj lukru. Surowość i niezwykle okrucieństwo mieszają się z resztkami człowieczeństwa i nadziei. Ponadto, jak zawsze, znajdziemy tutaj wiele wątków realizmu magicznego, które spaja całokształt tytułów autora. Stąd też kategoria fantastyki, w której został umieszczony tytuł.

Opowiadania, mimo że wymyślone, swoje korzenie mają w autentycznej rosyjskiej rzeczywistości. Glukhovski to nie tylko autor, ale również dziennikarz i korespondent zaangażowany w aktualną sytuacją polityczną. W połączeniu z umiejętnym snuciem opowieści tworzy teksty, które angażują, tworząc wraz z każdą opowieścią mikrokosmos zdarzeń.

Jak zawsze jest intrygująco, poruszająco i nieoczywiście. Autor serwuje emocje rodem z filmu sensacyjnego przełamanego barejowskim absurdem. Bywa również okrutnie, brzydko i niemiło, co doskonale uzupełnia portret ojczyźniany, niemniej nie ukrywam, że mimo wszystko stanowiło dla mnie wyzwanie.

Podczas lektury powieści, angażuję się w historię bohatera, którą przeplatają zarówno trudne momenty, jak i chwile, w których czytający może złapać oddech.

W przypadku opowiadań, zwłaszcza czytanych jednym po drugim, zdecydowanie trudniej jest przetrawić emocjonalnie cały ten kalejdoskop wrażeń. Dlatego, jeśli tak jak ja, jesteście wrażliwcami, zalecam jednak lekturę w interwałach, nie próbę pochłonięcia całości na raz. 😅 Bez względu zaś na preferowane przez Was podejście – życzę Wam wciągającej lektury!

Jeśli chcielibyście przeczytać Opowieści o Ojczyźnie, książkę znajdziecie tutaj.